انقلاب اسلامی ایران، در تداوم خود نیازمند مردان و زنان علوی تباری است که از فراز‌ها و فرود‌های تاریخ گذشته مسلمانان، درس گرفته و از «بصیرت علوی» فاصله نگیرند.

دکتر تورج زینی وند سرپرست معاونت فرهنگی و اجتماعی دانشگاه رازی: یکی از ریشه‌ها و بنیاد‌های انقلاب اسلامی ایران به عنوان مردمی‌ترین انقلاب قرن‌های اخیر، تکیه بر آموزه‌ها‌ی «مکتب علی (ع)» است؛ لذا فهم این «حرکت عظیم» و «نهضت مردمی» ایران به رهبری امام خمینی (ره) در گرو درک ژرف از این پیوند فکری و همسویی معنوی انقلاب اسلامی با مکتب علی (ع) است که مکتب علی (ع)، تجسم واقعی مکتب اسلام است.

اگر علی (ع) در انسانیت و عدالت، دیانت، صداقت، بصیرت، استقامت، عبادت، اخلاق، شهامت، شجاعت، شهادت، رادمردی، پارسایی و. الگویی جاودانه و مصداق انسان کامل است (که به یقین هست) اندیشه و مبنای انقلاب اسلامی نیز می‌تواند در تداوم مسیر خود با پیروی و تأسی از این سیره و مکتب، الگویی مناسب از حکمرانی را بر جهانیان عرضه نماید.

چنین انقلابی در تاریخ نوین تمدن اسلامی، با چنین ریشه‌ها و آرمان‌هایی، نعمت و «آزمونی بزرگ» برای همه مسلمانان، بویژه قوم پارسیان، است؛ علی (ع) و خاندانش در روزگار خویش، تنها و مظلوم بودند؛ چون کسی حق شایستگی و قدر معرفت ایشان را نمی‌شناخت؛ اگر ما نیز قدر این انقلاب را که بن مایه‌های خود را از قرآن کریم و مکتب اصیل اسلامی گرفته است، پاسداری نکنیم و نسبت به خاستگاه فکری آن معرفت نیابیم، آیندگان هیچ که به نیکی از ما یاد نخواهند کرد، بلکه «زبان شماتت و سرزنش» را چونان «تازیانه‌های سخت و سرد» برتمام وجود ما خواهند گشود.

انقلاب اسلامی ایران، «نصرت الهی» به محرومان و مستضعفان و فقیران است؛ همان کسانی که خداوند، وعده پیروزی آنان را قطعی و یقینی دانسته است؛ لذا چنین انقلابی به یقین نیازمند مدیران و مسئولانی است که در عرصه خدمتگزاری به محرومان، با مجاهدت و عدالت پیشگی و براساس سیره علی (ع) عمل نمایند. خطوط قرمز علی (ع)، مبارزه با فساد و بی‌عدالتی و حمایت از فقیران و محرومان بود. چنین رویکردی مطالبه به حق مردم انقلابی ایران از همه مدیران نیز هست؛ چرا که آحاد مردم، حکمرانی و مدیریت در این انقلاب را در تداوم حکمرانی علی (ع)، تعبیر و تفسیر می‌کنند. «دنیا گریزی» و دوری علی (ع) از «تمتعات مادی» و «لذایذ دنیوی» زبانزد دوست و دشمن بوده است. شما نیز «ای نشسته در صف اول»، «عملگرا» باشید تا راه و مکتب علی (ع) برای همگان «لذت بخش» و «خوشایند» جلوه نماید.

علی (ع) اهل «بصیرت» و «معرفت» بود؛ هرگز اسیر فتنه‌ها و دسیسه‌ها نمی‌شد؛ اما چیزی که علی (ع) همیشه از آن رنج می‌برد و فریاد او تا به ابد در سخنش هویداست، جهل و بی‌بصیرتی مردمان روزگارش بوده است. از اینرو انقلاب اسلامی ایران، در تداوم خود نیازمند مردان و زنان علوی تباری است که از فراز‌ها و فرود‌های تاریخ گذشته مسلمانان، درس گرفته و از «بصیرت علوی» فاصله نگیرند. چه بسیار کسانی که از ما در پاره‌ای از زمان‌ها به اعماق تاریخ مسلمین سفر می‌کنیم و فریاد «یا لیتنا کنا معکم» سرمی‌دهیم. غافل از اینکه نمی‌دانیم «تاریخ» و «حقیقت» علی (ع) تمام نشده است. اصولا در مسیر مکتب علی (ع) بودن، محصور و محدود در جغرافیای زمان و مکان نیست. حال این انقلابی که با تأسی از علی (ع) و «حماسه سرخ شهیدان» در چهل و چهارمین سال فجر پیروزی خود به سر می‌برد، بیش از گذشته، محتاج مجاهدت، صداقت و فداکاری و پارسایی و بصیرت ماست، که اگر خالصانه و بی «اما» و «اگر» آن را در فریضه «جهاد تبیین» یاری کنیم، خداوند متعال نیز به یقین ما را یاری نموده و گام‌هایمان را استوار می‌کند.