ابوجهل‌های ظاهربین جاهلیت مدرن که بی‌محابا گام در مسیر سلف خویش نهاده‌اند، گمان می‌کنند که می‌توانند پرتوهای این «نور الهی» را «کم فروغ» یا «خاموش» کنند، غافل از اینکه نتیجه و سودی جز «گمراهی» و «درماندگی» بیشتر به‌دست نمی‌آورند.

دکتر تورج زینی وند: آن روز که «جبرئیل امین»، نخستین زمزمه‌های پیام وحی را بر وجود «محمّد امین» (ص) نازل نمود، کسانی به زعامت «ابوسفیان‌ها» و «ابوجهل‌ها»، طرح و برنامه «فتنه»، «تهمت»، «تهدید»، «توهین»، «تحقیر»، «تخریب»، «تمسخر»، «استهزاء»، «انکار»، «جنگ» و «تحریم» را در پیش گرفتند. سرنوشت تلخ آن گروه از دشمنان صدر اسلام که از آن به «جاهلیت نخستین» تعبیر می‌شود، چیزی جز زنگار کفر و گمراهی در دنیا و آخرت و همگونی با قوم عاد و ثمود نبوده است.

گویی آن قصه تا به امروز ادامه دارد و شخصیت‌های آن طرح و برنامه با دستاویز «آزادی بیان» نام‌هایی دیگر به خود گرفته‌اند. کسانی همچون؛ سلمان رشدی‌، تئودور ون‌گوگ، کورت وسترگارد، خریت ویلدرس، تری‌جونز و... .

 اما اسباب و ریشه‌های این ستیز و دشمنی ابوجهل‌های جهان مدرن با قرآن و اسلام در چیست؟

 ۱. گسترش روزافزون بیماری‌ها، چالش‌های روحی، روانی، اخلاقی و فکری ناشی از فرویدیسم غرب.

 ۲. ترس از گسترش اسلام و محبوبیت قرآن کریم و پیامبر گرامی اسلام(ص) در میان توده‌های حق طلب و آزاداندیش.

 ۳. فراموشی و نادیده گرفتن بُعد اشراقی، روحی و معنوی انسان در متن تمدن و فلسفه غرب که بر گرده‌های سست و لرزان مادی‌گرایی بنیاد نهاده شده است.

 ۴. انحراف افکار عمومی و اذهان مسلمانان و آزاد اندیشان جهان از مسائل جدّی و حیاتی جهان اسلام، به ویژه مسأله فلسطین.

 ۵. عدم آگاهی غرب از  اصول و مبانی اسلام اصیل و ناب محمدی.

 ۶. ترویج و آموزش اسلام ستیزی در بسیاری از رسانه‌ها، مدارس و دانشگاه‌های غرب.

7. موضع ضعیف، منفعلانه و حمایت بسیاری از دولت‌های غربی در برابر هتک حرمت مقدسات ادیان الهی.

8. خوانش وارونه و عملکرد نادرست از اسلام و آموزه‌های دینی از سوی برخی گروه‌های افراطی و تروریستی مانند طالبان، داعش و... .

 خلاصه اینکه؛ ابوجهل‌های ظاهربین جاهلیت مدرن که بی‌محابا گام در مسیر سلف خویش نهاده‌اند، گمان می‌کنند که می‌توانند پرتوهای این «نور الهی» را «کم فروغ» یا «خاموش» کنند، غافل از اینکه نتیجه و سودی جز «گمراهی» و «درماندگی» بیشتر به‌دست نمی‌آورند؛

مصطفی را وعده کرد الطاف حق

گر بمیری تو نمیرد این سبق

                                               (مولوی)